... Zaten bu onun alışkanlığıydı. Bütün (sözde!) sevdiği o insanları tek bir kalemde silebilirdi. Sevmediğinden değil. Sadece fazla umursamazdı. Gözü kapalı yaşardı. Kimleri feda etmedi ki bu yüzden. Zaten farkında bile değildi. Bütün anıları yıkardı. Üstüne bir de ben neden yalnızım derdi. Nedeni belli; kördü. Ne var ne yok yıkardı. Nankördü. Hiç birşey yokmuş gibi davranırdı. İki yüzlüydü; kendine söylerdi bütün yalanlarını. Kendini inandırırdı ...Bir arkadaşım sayesinde okuma fırsatı bulduğum bu satırlar içimi burktu, yalan değil. Düşündüm. İsmine arkadaş(!) dediğim ve üstteki paragrafta kişiliklerinin kısaca özetlendiği ne çok insan varmış etrafımda, üzüldüm.
Ardından kaldırdım başımı dimdik. Bunların hepsi hazım meselesi dedim. "İnsan" olmak zor dedim.
Çok zor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder