TEŞEKKÜR...

Hayat işte... Sık kullanırım bu sözü, severim de:) Bu sözün arkasına sığınınca olmazlar olur yani, bugün var olan yarın yoktur hani... Derin nefes aldırır sana, acıyan yerine buz kompresi yapmak gibi... Bitişlerin, ölümlerin, ayrılıkların oluru artar sanki. İşte sırf bu yüzden severim zaten...
Ama bugün neden beni rahatlamadı bu söz, anlam veremedim.Tamam gülüyoruz, konuşuyoruz ama bir insanın içi bu kadar mı buruk olur...
Öğrencilik hayatıma son noktayı koyuyorum yavaştan. Enteresan tesadüfler zinciriyle geldiğim Sakarya'dan paşa paşa gidiyorum artık...:) Getirdikleriyle, götürdükleriyle, herşeyiyle kocaman bir eyvallahım var tüm yaşananlara:) Bu yazının amacı da bu işte. Teşekkür:) Sakarya'da hayatıma giren, güldüren, sevindiren, gerektiğinde ağlatan herkese ama herkese koca bir teşekkür...:)
Her bitiş, yeni bir başlangıçtır bilirim. Bu yüzden buradaki bol yüklü anılarıma, yaşadıklarıma sırtımı dayamış bekliyorum:) Mutluluk hepimizi gelsin bulsun diliyorum:)